Klara.

Nazywali ją samotną, bo izolowała się od ludzi. Mówili, że jest dziwna, ponieważ nie zachowywała się tak samo, jak inni. Nadano jej przezwisko głupia, bo nie lubiła się bawić. Była sobą, a to innym przeszkadzało. I dlatego właśnie nie miała życia.

Każdy dzień był dla niej wyzwaniem, którego musiała się podjąć. Każdego ranka walczyła z matką, która szantażem próbowała skłonić ją do pójścia do szkoły. Matce zawsze łatwiej było przekonywać córkę, że szkoła wcale nie jest zła. Nie widziała tego, co miało miejsce poza domem. Córka miała dobre wyniki w nauce, chętnie brała udziały w konkursach, uczęszczała na kółka zainteresowań, a nauczyciele się na nią nie skarżyli. Była wzorową uczennicą, z której należało brać przykład. W oczach rodzicielki była roześmianą nastolatką, która miała masę koleżanek i nie wiedziała, co to znaczy mieć prawdziwe problemy. Gdy matka słyszała niezadowolenie z ust swojego dziecka, od razu twierdziła, że jest leniwa. Wielokrotnie powtarzała swoim koleżankom w pracy, że chociaż ma najwspanialszą córeczkę pod słońcem, czasami nie potrafiła znosić jej humorków, które z dnia na dzień stawały się coraz bardziej uciążliwe. Ale to nie były żadne humorki i widzimisię. To była chęć ucieczki od ludzi, którzy lubili uprzykrzać życie. To była prośba o pomoc, która została zbagatelizowana. A dziewczynka została sama.

Jesteś gruba i brzydka! Żaden chłopak nie będzie chciał mieć takiej dziewczyny.

Spójrz w lustro. Popatrz, jakim jesteś potworem.

Przestań się wymądrzać! To, że jesteś od nas mądrzejsza, nie znaczy, że staniesz się lepsza.

Nie dorastasz nam do pięt.

Zjeżdżaj!

Co się tak gapisz? W ryj chcesz?

Zobacz, jaki ona ma ryj! Ma ryj jak koń!

Wyskakuj z kasy!

Masz jakiś problem?

Jeśli do jutra nie będę miał zrobionych lekcji, pożałujesz.

Albo dasz mi ściągnąć, albo spotkamy się po lekcjach.

Słowa to tylko słowa. Ponoć nic nie znaczą i nie mają żadnej wartości. Ale to nieprawda. Słowa mają to do siebie, że potrafią zranić człowieka. Zwłaszcza, gdy wypowiada je ktoś, na kim nam zależy. Zwłaszcza, gdy padają z ust osób, z którymi moglibyśmy odnaleźć wspólny język.

Słowa to nie są tylko słowa. Słowa to często czyny, w których czai się coś mrocznego, coś, co wywołuje strach, coś, co niekiedy nas paraliżuje. Słowa to konsekwencje, które musimy ponosić. Słowa tylko z pozoru nic nie znaczą. Prawda jest taka, że w słowach kryje się moc, z którą nie potrafimy się obchodzić.

Musimy porozmawiać.

Nie możesz każdego dnia prosić mnie, abyś mogła zostać w domu.

Musisz chodzić do szkoły!

Proszę cię, nie zaczynaj znowu. Nie masz problemów w szkole, wiedziałabym o nich.

Jestem twoją matką, żyję na tym świecie dłużej. Wiem, jacy są ludzie.

Powinnaś mi zaufać.

Nie denerwuj się, bądź spokojna.

To tylko kilka dni. Wytrzymasz do piątku.

Kocham cię, pamiętaj o tym.

Bądź silna, dasz radę.

Wierzę w ciebie.

Słowa często padają na wiatr i w wielu przypadkach są powodem, dla których coraz więcej osób postanawia popełnić samobójstwo. To samo stało się w przypadku Klary, która wychowywana była przez matkę. Ojca nawet nie znała, nie miała więc szans usłyszeć słów pocieszenia od kogoś innego niż od rodzicielki. Klara postanowiła odebrać sobie życie, bo nie uzyskała pomocy, o którą prosiła. Nie potrafiła poradzić sobie z presją, którą wywierała na nią matką w kwestii nauki. Kobieta starała się przelać na nastolatkę wszystkie swoje ambicje, które szlak trafił dawno temu. W szkole zaś czternastolatka nie miała najlepszych kontaktów z rówieśnikami; chociaż była inteligenta i rozumiała to, co działo się na lekcjach, okazała się być najsłabszym ogniwem. I właśnie to doprowadziło ją do upadku. Upadła, bo myślała, że w ten sposób ucieknie. Upadła, bo myślała, że w ten sposób zazna spokoju. I nie pomyliła się.

Tym razem publikuję nieco inne opowiadanie. Czytałam ten tekst kilka razy i za każdym razem mówię o nim to samo: nie podoba mi się. Coś w nim jest nie tak. Być może źle ubrałam słowa. Być może to wina mojego stylu. Być może nie potrafię pisać. Nawet nie zastanawiam się, co Wy sobie o powyższej historii pomyślicie.

Tekst powstał wskutek moich przykrych wspomnień, które nie dają o sobie zapomnieć. Każdego dnia walczę z przeszłością, niekiedy stając na mecie, a niekiedy zostając na starcie. Moja bohaterka, Klara, została po części stworzona na moje podobieństwo; przeżywa to samo, podobnie jak ja, czuje się niezrozumiana i osamotniona. Domaga się pomocy, ale nikt nie potrafi dosłyszeć jej wołań. Nie może liczyć na nikogo innego, jak na siebie.

Posty postaram się dodawać jak najczęściej, aczkolwiek chyba każdy wie, jak to jest w roku szkolnym. Tym bardziej, gdy znajdujemy się w szkole średniej i przygotowujemy się do zdania egzaminu zawodowego, o którym coraz częściej się mówi.

Co myślicie o nowym wyglądzie? Chciałam coś prostego, mrocznego, ciemnego i zarazem ciekawego. Szablon tworzony przeze mnie przy pomocy instrukcji Tyler, której serdecznie dziękuję za to, że postanowiła prowadzić GT. Nie wiem, co bym bez niej zrobiła.