Ruszyć naprzód

Spoglądając na roześmiane twarze, jej usta nawet nie drgnęły. Jeszcze rok temu uśmiechała się jak głupia, mijając fotografię, która stała na biurku, by mogła spoglądać na nią za każdym razem, kiedy przy nim siedziała. Zdjęcie przedstawiało dwie nastolatki, które szczerząc się do fotografa, nie potrafiło wypuścić się z uścisku. Jedna miała czarne, a druga brązowe włosy. Jedna szczupła, a druga nieco pyzata. Ta pierwsza była pewna siebie, lubiła się buntować, smakować zakazanego owocu, korzystać z młodości ile się dało, imprezowała i nie przejmowała się opinią innych. Posiadała dystans do siebie i nie miała kompleksów. Lubiła siebie taką, jaka była. Wydawała się być idealna dla tej drugiej, która zawsze pozostawała w jej cieniu. W porównaniu do koleżanki była cicha i nieśmiała. Nie lubiła się wyróżniać i dlatego też najlepiej czuła się w swoim pokoju. Chociaż miała obok siebie czarnowłosą, prowadziła samotny tryb życia. Kiedyś zraziła się do ludzi i postanowiła trzymać ich na dystans. Była ostrożna i w porównaniu do przyjaciółki nie potrafiła dogadywać się z innymi. Wszystko sprowadzała do swoich kompleksów, które opierały się na wyglądzie. Przy przyjaciółce o pięknej urodzie wyglądała jak brzydkie kaczątko. Czuła się źle z myślą, że jest gorsza od rówieśniczki. Czarna szczupła, a ona gruba. Świadomość bycia gorszą ją wyniszczała. Dziewczyna zanikała, a rozhulana przyjaciółka nie zdawała się tego zauważać.

Wszystko zepsuło się w momencie, kiedy czarnowłosa przestała się odzywać. Zupełnie, jakby zapomniała o długoletniej przyjaźni i przyjaciółce, która była przy niej zawsze i rozumiała ją jak nikt inny. Chociaż brunetka podejmowała próbę nawiązania kontaktu, był on ponownie zrywany. I wtedy brunetka przejrzała na oczy. Nie pasowały do siebie. I nieprawdą jest, że przeciwieństwa się przyciągają. W niektórych przypadkach różnice niszczą i nic nie jest w stanie tego naprawić. Nie da się zmienić człowieka, który okazuje się być dobrym aktorem, a kiedy zapomina o swojej roli - ukazuje prawdziwe oblicze. Nie da się uniknąć wówczas rozczarowania, smutku i złości. Nie można obyć się bez bólu, który towarzyszy przez dłuższy czas i zapobiec powstającym ranom. Chociaż na początku jest ciężko, czas okazuje się być dobrym lekarstwem. Z czasem mniej myślimy, mniej użalamy się nad sobą, mniej wspominamy i mniej czujemy. Niekiedy nawet o wszystkim zapominamy, jakby danego wątku w ogóle w naszym życiu nie było.

Wyciągając fotografię  ramki, brunetka przyjrzała się jej uważnie. Roześmiana twarz przyjaciółki wydała jej się fałszywa. Dziewczyna była zła na siebie, że nie potrafiła dostrzec tego wcześniej. Wyobrażała sobie długoletnią przyjaźń, wspólne wypady na wakacje, popołudniowe obiadki z rodzinką. Wracając na chwilę wspomnieniami, zaśmiała się gorzko.

- Byłaś głupia, idiotko - mówiąc do siebie, zacisnęła zęby. Nie zastanawiając się dłużej, przedarła fotografię na pół. Rozładowując swój gniew, podzieliła zdjęcie na kilkanaście kawałeczków. Minęło sporo czasu. Teraz nadeszła pora, aby zmierzyć się ze wspomnieniami i zakończyć to, co kiedyś zostało rozpoczęte. Pakując do pudełka rozsypane na podłodze kawałki zdjęcia, dorzuciła jeszcze pocztówki oraz pozostałe rzeczy, które brązowowłosej wspominały o dziewczynie. Zamykając pudło, opuściła pokój. Kierując się w stronę ogniska na tyłach domu, uśmiechnęła się. Przypuszczała, że rozstanie się z pamiątkami będzie trudnym orzechem do zgryzienia. Wysypując zawartość kartonu wprost do ognia, przysiadła na pieniu i wpatrywała się w znikające w płomieniach papiery. Chichocząc pod nosem, czuła, jak znika ciężar, który do tej chwili strasznie jej ciążył. Czuła się dobrze, ze świadomością, że może zacząć od nowa. Może i była gorsza od dawnej koleżanki, ale z całą pewnością nie zasłużyła na to, aby być karmiona kłamstwami. Nie zasłużyła na to, aby wymienić ją na kogoś lepszego. Nie zasłużyła na to, aby dodatkowo cierpieć. Ciesząc się zapachem palącego się papieru, uśmiechnęła się szeroko.

- Pieprz się - to były ostatnie słowa, które skierowała do swojej przyjaciółki. Później nie pamiętała, że ktoś taki w ogóle istniał. Zaczęła wszystko od zera, mając jeszcze ostatnią szansę od życia.

Początki są trudne. I nie mówię tego tylko dlatego, że strasznie ciężko pisało mi się dzisiejszy post. Mówię tak, ponieważ to prawda. Najgorzej jest przyciągnąć do siebie czytelnika, któremu chciałaby się czytać takie wypociny jak powyżej. Chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że powyższy tekst nie jest ani dobry, ani zły, tylko do dupy, mimo wszystko mam nadzieję, że ktoś będzie chciał się wypowiedzieć na jego temat.

Post powstał wskutek mojego nie najlepszego humoru i wspomnień, które mnie dopadły. Przypomniałam sobie o pseudo przyjaciółce, która bez słowa o mnie zapomniała, potem próbowała wszystko naprawić, a po jakimś czasie zrobiła to samo i bez słów wyjaśnień czy nawet przeprosin wymieniła mnie na nową przyjaciółkę, zapominając o złożonych obietnicach oraz o tym, że ja również mam uczucia i prędzej czy później o wszystkim się dowiem. Kiedyś było to dla mnie smutne. Teraz zaś mam obojętne uczucia. Nadal mam ją w znajomych na Facebooku, lajkujemy (mówiąc po młodzieżowemu) sobie zdjęcia, ale tak naprawdę jesteśmy sobie obce. Żadna z nas nie napisze. Żadna nie chce być pierwsza. Żadna nie chce niczego naprawiać. Każda ułożyła sobie życie. Ona nigdy nie była szczera, a ja pogodziłam się z faktami. Ona nigdy nie pamiętała, a ja nauczyłam się zapomnieć. I tak zakończyła się moja druga długoletnia przyjaźń. Najwyraźniej trafiałam na niewłaściwych ludzi. Teraz będę ostrożniejsza, bardziej czujna.

Pozdrawiam, dobranoc.